|
Kod przedmiotu
|
0222.MA.7.3.11.S
|
|
Nazwa przedmiotu w języku angielskim
|
Conservation of Stone Sculpture, Stucco and Ceramics
|
|
Zakres programowy (jeśli dotyczy)
|
Konserwacja i Restauracja Rzeźby
|
|
Poziom kształcenia
|
jednolite studia magisterskie;
|
|
Profil kształcenia
|
ogólnoakademicki;
|
|
Forma studiów
|
stacjonarne;
|
|
Język wykładowy
|
polski;
|
|
Grupa przedmiotów
|
Przedmiot podstawowy
|
|
Powiązanie z prowadzonymi badaniami naukowymi w dyscyplinie sztuki plastyczne i konserwacja dzieł sztuki
|
Tak
|
|
Sposób realizacji
|
Stacjonarne
|
| Formy zajęć
|
| Formy zajęć do wyboru | Liczba godzin zajęć | w tym liczba godzin zajęć na odległość |
|---|
|
Wykład
|
16
|
|
|
Zajęcia w pracowni
|
112
|
|
|
| Aktywność i liczba godzin pracy studenta
|
| Aktywność studenta | Liczba godzin pracy |
|---|
|
Praca własna studenta (w tym m. in.: zadania domowe, przygotowanie prac etapowych i/lub końcowych, przygotowanie do zaliczenia/egzaminu, zapoznanie się z literaturą, udział w konsultacjach i inne)
|
37
|
|
|
Cel przedmiotu
|
Specjalizacja konserwacji rzeźby ma na celu zapoznanie studentów z szeroką problematyką konserwacji i restauracji dzieł sztuki i zabytków wykonanych z kamienia naturalnego, stiuku i ceramiki. Uczy wrażliwości na formę, fakturę i kolorystykę materiału rzeźbiarskiego.
Program nauczania realizowany jest poprzez wykłady, ćwiczenia, pokazy, demonstracje, konwersatoria i zajęcia terenowe na zabytkach w ich naturalnym usytuowaniu. Przygotowuje studenta do samodzielnej pracy przy obiektach przez zapoznanie go ze złożona problematyką konserwacji technicznej i estetycznej dzieła rzeźbiarskiego, przy pełnym rozeznaniu i uwzględnieniu jego wartości artystycznej, historycznej, kulturowej i zabytkowej.
Ćwiczenia studenckie przeprowadzane są na wartościowych i zróżnicowanych technologicznie zabytkowych obiektach kamiennych. Nabycie praktycznych umiejętności polega na przeprowadzeniu indywidualnej, pełnej konserwacji wraz z wykonaniem prac badawczych oraz sporządzeniu powykonawczej dokumentacji konserwatorskiej. Student poznaje rodzaje materiałów i ich charakterystykę w aspekcie rzeźbiarskim i konserwatorskim, sposoby identyfikowania stanu zachowania, przyczyn i form zniszczeń, metody usuwania nawarstwień, czyszczenia, wzmacniania struktury materiałów, uzupełniania ubytków i rekonstrukcji formy oraz zabezpieczenia obiektów.
Proces kształcenia wspomagany jest praktykami terenowymi w zakresie konserwacji rzeźby, elementów rzeźbiarskich i dekoracji architektonicznej na elewacjach budowli zabytkowych.
|
| Efekty uczenia się przedmiotu |
| w zakresie wiedzy
|
| Efekt kierunkowy | Efekt przedmiotowy | Formy weryfikacji osiągnięcia efektu |
|---|
|
K_W01
K_W02
K_W03
K_W04
K_W05
K_W06
K_W07
K_W08
K_W09
|
Posiada gruntowną znajomość teorii konserwacji, etyki, obowiązujących norm, poglądów oraz działań związanych z ochroną dziedzictwa kulturowego.
Posiada ugruntowaną wiedzę umożliwiającą w oparciu o przesłanki merytoryczne określenie właściwego postępowania konserwatorskiego dotyczącego obiektu zabytkowego.
Posiada wiedzę na temat projektowania konserwatorskiego, wizualnych efektów realizacji artystycznych i konserwatorskich.
Posiada rozszerzoną wiedzę dotyczącą możliwości technicznych i technologicznych pozwalających na realizacje zadań konserwatorskich.
Zna i interpretuje zagadnienia powiązane z przebiegiem realizowanych prac konserwatorskich przy obiekcie zabytkowym dotyczące konserwacji technicznej i estetycznej.
Ma wiedzę z zakresu historycznego i współczesnego materiałoznawstwa konserwatorskiego.
Dysponuje wiedzą na temat materiałów źródłowych, bibliografii dotyczącej zagadnień historii konserwacji i restauracji dzieł sztuki, technik dzieł sztuki oraz ich technologii.
Posiada rozeznanie w zakresie aktualnych, nowoczesnych środków stosowanych w realizacjach konserwatorskich i projektach badawczych.
Zna główne zasady i przepisy obowiązujące w ochronie zabytków.
|
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
|
|
| w zakresie umiejętności
|
| Efekt kierunkowy | Efekt przedmiotowy | Formy weryfikacji osiągnięcia efektu |
|---|
|
K_U01
K_U02
K_U03
K_U04
K_U05
K_U06
K_U07
|
Dysponuje umiejętnością zastosowania zasad i przepisów obowiązujących w ochronie zabytków.
Potrafi prawidłowo zastosować fachową terminologię w oparciu o wiedzę z zakresu podstaw konserwacji i ochrony zabytków.
Potrafi przeprowadzić analizy konserwatorskie, badania budowy technologicznej obiektu, zdiagnozować przyczyny zniszczeń, zaproponować właściwe założenia
i postępowanie konserwatorskie oraz zaproponować stosowną prewencję konserwatorską.
W oparciu o posiadaną i ugruntowaną wiedzę posiada umiejętność samodzielnego przeprowadzenia poszczególnych etapów właściwego postępowania konserwatorskiego.
Umie zastosować dostępne metody prezentacji i publikacji materiałów oraz osiągnięć twórczych, naukowych i realizatorskich.
Potrafi w sposób przekonujący zaprezentować swoją realizacje konserwatorską , uzasadniając w sposób profesjonalny, podjęte decyzje odnoszące się
do badanego lub konserwowanego dzieła sztuki, biorąc odpowiedzialność za ich treść oraz konsekwencje społeczne i prawne.
Potrafi zabrać głos w dyskusji na poziomie naukowym lub popularno-naukowym uwzględniając predyspozycje, możliwości uczestników spotkania.
|
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
|
|
| w zakresie kompetencji społecznych
|
| Efekt kierunkowy | Efekt przedmiotowy | Formy weryfikacji osiągnięcia efektu |
|---|
|
K_K01
K_K02
K_K03
K_K04
K_K05
K_K06
K_K07
K_K08
|
Wykazuje najwyższy stopień odpowiedzialności za powierzone mu dzieła sztuki, umie zachować dystans i rozwagę w trakcie wyrażania opinii i formułowania wniosków i proponowania programu konserwatorskiego.
Potrafi korzystać z opinii innych osób w zakresie nauk ścisłych, humanistycznych i innych dziedzin wykorzystywanych w zakresie twórczości artystycznej oraz konserwacji i restauracji dzieł sztuki, jako kierunku interdyscyplinarnego.
Potrafi współdziałać i pracować w grupie przyjmując w niej wyznaczoną rolę.
Potrafi współdziałać w planowaniu i realizacji zadań artystycznych, badawczych i konserwatorskich.
Potrafi sam wypracować sposób krytycznej refleksji dotyczącej własnej twórczości oraz realizacji badawczych i konserwatorskich.
Ma świadomość odpowiedzialności za bezpieczeństwo zarówno swoje jak i współpracowników w trakcie prób i wykonywania zabiegów konserwatorskich, szczególnie przy stosowaniu środków chemicznych, oraz pracy z użyciem niebezpiecznych narzędzi i urządzeń mechanicznych.
Jest przygotowany do przekazania swojej wiedzy i kształtowania wrażliwości społecznej dotyczącej ochrony dziedzictwa kulturowego zgodnie z zasadami etyki.
Zna i stosuje zasady i przepisy obowiązujące w ochronie zabytków.
|
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
Zaliczenie, egzamin
|
|
|
Treści programowe
|
Podstawowe treści programu nauczania zawierają szerokie i pełne zagadnienia związane z konserwacją kamienia, ceramiki i stiuku.
Wykłady skupiają się na problematyce i zagadnieniach:
- sztuka w konserwacji zabytków wykonanych z materiałów mineralnych
- kamień w architekturze i rzeźbie
- czyszczenie – środki, metody, usuwanie powłok i nawarstwień
- odsolenie – środki, metody
- klejenie kamienia, ceramiki i elementów sztukatorskich – środki, materiały
- wzmocnienie strukturalne – środki, metody
- uzupełniania ubytków i rekonstrukcja formy – materiały, metody
- hydrofobizacja rzeźb, elementów rzeźbiarskich i powierzchni architektonicznych – środki, metody
- aranżacje i współczesne kreacje konserwatorskie – przykłady
|
|
Metody dydaktyczne
|
Wykłady problemowe z zakresu konserwacji i restauracji zabytków wykonanych z kamienia, ceramiki i stiuku. Przedstawienie studentom odpowiedniej problematyki na przykładowych konserwacjach krajowych i zagranicznych przy użyciu urządzeń multimedialnych. Korekty indywidualne na zasadzie „mistrz – uczeń”. Omówienie indywidualnych propozycji przy konkretnych obiektach w ramach realizowanych ćwiczeń. Ćwiczenia praktyczne oparte o podane informacje z zakresu techniki, technologii konserwatorskiej i założeń estetycznych. Dyskusje indywidualne i w grupach w ramach organizowanego konwersatorium. Zajęcia i praktyki terenowe w warunkach naturalnego usytuowania obiektu zabytkowego, np. kapliczki, pomniki, elewacje.
|
|
Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej
|
OBOWIĄZKOWA
- „Zabytki kamienne i metalowe, ich niszczenie i konserwacja profilaktyczna”, praca zbiorowa pod red. Domasłowskiego W., Toruń 2011.
- Kozłowski S. ”Surowce skalne w Polsce” , Warszawa 1975.
- Małachowicz E. „Konserwacja i rewaloryzacja architektury w środowisku kulturowym”, Wrocław 2007.
- Rouba B. „Pielęgnacja świątyni i innych zabytków”, Toruń 2014.
- Sylwestrzak H., Kachnic J. „Kamienne tworzywo sztuki”, Toruń 2010.
- Wilcke H., Thunig W. „Kamieniarstwo” Warszawa 1987.
- Jundrowsky R. „Kamieniarstwo. Współczesne spojrzenie na tradycję”, Warszawa 2015.
- Domasłowski W. „Strukturalne wzmocnienie materiałów porowatych”, Toruń 2014.
- Domasłowski W. „Wapno dyspergowane spoiwo zapraw i farb”, Toruń 2015.
- Wolski Z. „Sztukatorstwo”, Warszawa 1988.
- Płuska I. „Konserwacja kamienia”, „Renowacje” nr 2, Kraków 1998.
- Płuska I. „Konserwacja cegły”, „Renowacje” nr 1, Kraków 1998.
- Domasłowski W., Kęsy-Lewandowska W. , Łukaszewicz J., „Badania nad konserwacją murów ceglanych”, Toruń 1998.
- Płuska I. „Aranżacje konserwatorskie”, „Renowacje” nr 5, Kraków 1999.
- Hermes J. „Tynki szlachetne, stiuki, sztukaterie”, Warszawa 1962.
- Tajchman J., Jurecki A. „Historia technik budowalnych” Warszawa 2020
UZUPEŁNIAJĄCA
- Machaj J. „Wyprawy szlachetne, kamień sztuczny”, Warszawa 1959.
- Ślesiński Wł. „Konserwacja zabytków sztuki – rzeźba”. T 2, Warszawa 1990.
- Frycz J. „Restauracja i konserwacja zabytków architektury w Polsce w latach 1795 – 1918”, Warszawa 1975.
- Ciabach J. „Żywice i tworzywa sztuczne stosowane w konserwacji zabytków”, Toruń 1998.
- Pasierb J. St. „Ochrona zabytków sztuki kościelnej” Warszawa 1995.,
- Rajchel J. „Kamienny Kraków”, Kraków 2005 r.
|
|
Dodatkowe informacje
|
Zawodowe praktyki wakacyjne odbywane w renomowanych zespołach konserwatorskich.
|
| Sposoby oceniania osiągniętych efektów uczenia się
|
| Sposób oceniania (składowe) | Składowe oceny końcowej w % (łącznie 100%) |
|---|
|
- Ocena poziomu artystycznego i technicznego wykonania prac.
- Zmysł obserwacji, kreatywność i logiczne myślenie.
- Umiejętność uzasadnienia wykorzystywanych środków i adekwatność doboru materiałów
konserwatorskich.
- Rzetelność wykonywania zadań.
- Aktywność na konwersatoriach i dyskusjach dydaktycznych.
- Ocena wykonanej dokumentacji konserwatorskiej.
- Frekwencja.
|
- 30
- 20
- 20
- 10
- 10
- 10
- 3 nieusprawiedliwione nieobecności - brak zaliczenia
|
|
|
Kryteria i skala ocen
|
na ocenę 3,0: 50 % wg składowych oceny końcowej
na ocenę 3,5: 60 % wg składowych oceny końcowej
na ocenę 4,0: 70 % wg składowych oceny końcowej
na ocenę 4,5: 80 % wg składowych oceny końcowej
na ocenę 5,0: 90 % wg składowych oceny końcowej
na ocenę 5,5: 100 % wg składowych oceny końcowej
|
|
Data sporządzenia karty
|
26.09.2022 r.
|
