Podstawowe

Stacjonarnie

Celem zajęć jest zapoznanie studentów z bogactwem współczesnych form komunikowania intensywnie przekształcanych za pośrednictwem stale wzrastających możliwości generowanych przez media cyfrowe. Przedmiotem analiz będą różnorodne sposoby budowania, dystrybucji i odbioru komunikatów. Analizy zostaną połączone z przedstawieniem kluczowych dla zrozumienia generowanych współcześnie przekazów teorii i metodologii badawczych poczynając od charakterystyki dwóch modelowych paradygmatów komunikacyjnych XX wieku (strukturalizm i poststrukturalizm), przez omówienie kluczowych dla XX wieku teorii komunikowania (Szkoła Frankfurcka, Brytyjskie Badania Kulturowe, Marshall McLuhan, Lev Manovich, MIT: Noam Chomsky, Henry Jenkins). Omawiane zjawiska zostaną zaprezentowane na szerszym tle współczesnej kultury, ze szczególnym zwróceniem uwagi na status komunikowania w epoce Web 2.0 oraz Web 3.0 i społeczeństwa konwergencji. Zajęcia pozwolą studentom na zapoznanie się z bogactwem metodologicznym i konceptualnym aktualnej teorii komunikacji będącej podstawowym zagadnieniem współczesnej kultury medialnej.

Poniższe punkty obejmują zagadnienia poruszane w ramach wykładów, nie odzwierciedlają jednak podziału godzinowego w ramach semestru.

A. Blok metodologiczny — Podstawowe koncepcje i pojęcia:

1. Podstawowe teorie komunikowania — wprowadzenie: strukturalizm i poststrukturalizm.

2. Teoria znaku (Ferdinand de Saussure, Charles Sanders Peirce, Roland Barthes, Claude Levi Strauss, Umberto Eco).

3. Paradygmaty analizy komunikowania (Max Horkheimer, Theodor W. Adorno, Jürgen Habermas / Stewart Hall, John Ellis, David Morley i ich kontynuator John Fiske).

4. Zimne i gorące media — koncepcja Marshalla McLuhana.

5. Kultura konwergencji i społeczeństwo Web 2.0: Henry Jenkins (Przekształcenia kultury medialnej pod wpływem przełomu cyfrowego: konsument-prosument, nowe formuły produkcji, dystrybucji i odbioru komunikatów).

B. Blok aplikacyjny — Analiza różnych typów komunikatów od form tradycyjnych po narzędzia powiązane z kulturą Web 2.0:

1. Powracająca melodyjka – koncepcja mitu jako struktury narracyjnej w kulturze audiowizualnej. 

2. A teraz wreszcie my! – charakterystyka komunikacji wizualnej projektowanej przez społeczność sieci.

3. Zróbmy o tym film! vol. 1 — modelowa analiza filmu, jako komunikatu kulturowego (ze szczególnym uwzględnieniem filmów poświęconych sztuce lub tematyzujących życie artystów).

4. Zróbmy o tym film! vol. 2 — modelowa analiza filmu, jako komunikatu kulturowego (ze szczególnym uwzględnieniem filmów o charakterze autotelicznym poświęconym kinu i osobie reżysera).

5. Jak to się robi w HBO (i dlaczego tak dobrze)? — modelowa analiza nowej formuły intertekstualnego i transmedialnego serialu.

6. Bohater po liftingu — analiza przekształceń, jakim ulegają bohaterowie zbiorowej wyobraźni we współczesnej kulturze.

7. Zagraj to jeszcze raz Sam (tylko lepiej?) — remake cyfrowy, sequel i prequel serialowy na dużym ekranie.

8. Od "Cosmo" do "It", czyli jak kultura tresuje dziewczynki.

9. Kiedy kamp staje się swoim! — od kampu jako kultury odrębności do kampu i queer jako pop-kultury.

Podstawową formą nauczania jest wykład o charakterze problemowym ilustrowany prezentacją wizualną oraz – w uzasadnionych przypadkach – fragmentami filmowym. W trakcie wykładu przewidziano dyskusje ze studentami.

Literatura podstawowa:

1.Henry Jenkins, Kultura konwergencji. Zderzenie starych i nowych mediów, Warszawa 2006.

2.John Fiske, Zrozumieć kulturę popularną, Kraków 2010.

3.John Fiske, Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, Warszawa 2008.

4.Juergen Habermas, Teoria działania komunikacyjnego. Racjonalność działania a racjonalność społeczna, Warszawa 1991.

5.Jean-Francois Lyotard, Kondycja ponowoczesna, Warszawa 1997.

Ponadto wybrane artykuły będące podstawą do dyskusji prowadzonych podczas wykładów, których lista jest studentom przekazywana na bieżąco.

Podczas egzaminu (forma: ustna wypowiedź omawiająca jedno z zagadnień rozpatrywanych podczas zajęć zilustrowana poprzez odwołania do samodzielnie wyszukanych przykładów (innych niż pokazywane podczas wykładów) oceniane są nastepujące elementy:

1. Rzetelność przygotowanej prezentacji.

2. Zakres wiedzy dotyczącej prezentowanego zagadnienia.

3. Umiejętność dokonania samodzielnej analizy prezentowanego zagadnienia (m.in. na podstawie ilustrujących je przykładów).

4. Umiejętność przekazywania treści w sposób przystępny, a jednocześnie spełniający kryteria wypowiedzi akademickiej (zastosowanie odpowiedniej terminologii itp.).

Ocena 2.0: nieobecność lub znikoma obecność na zajęciach (obowiązuje lista obecności), niewykonanie zadania zaliczeniowego.

Ocena 3.0: znikoma obecność na zajęciach (obowiązuje lista obecności), niechlujne opracowanie prezentacji, niski poziom kompetencji językowych podczas prezentacji; posługiwanie się kalkami i stereotypowymi ujęciami tematu.

Ocena 4.0: max. dwie nieusprawiedliwione nieobecności podczas zajęć (obowiązuje lista obecności), solidnie przygotowana prezentacja, właściwie dobrany materiał ikonograficzny, właściwie dobrane słownictwo, umiarkowana oryginalność w sposobie przedstawiania tematu.

Ocena 5.0: pełna frekwencja na zajęciach, z wyłączeniem nieobecności, które mogą zostać usprawiedliwione przez podmioty zewnętrzne (obowiązuje lista obecności), interesująca prezentacja wizualna, zawierająca mniej oczywiste przykłady, właściwie dobrany materiał ikonograficzny, właściwie dobrane słownictwo bazujące na specjalistycznej terminologii, zauważalna znajomość lektur, przedmiotowych, oryginalność w sposobie przedstawiania tematu.

Ocena 5.5: pełna frekwencja na zajęciach, które mogą zostać usprawiedliwione przez podmioty zewnętrzne (obowiązuje lista obecności), interesująca prezentacja wizualna, zawierająca nieoczywiste przykłady świadczące o zapoznaniu się zarówno z lekturami obowiązkowymi, jak i dodatkowymi polecanymi podczas zajęć, znakomicie dobrany materiał ikonograficzny, właściwie dobrane słownictwo bazujące na specjalistycznej terminologii, wysoka oryginalność w sposobie przedstawiania tematu.

10.10.2024