podstawowe

stacjonarnie

1) Zapoznanie studenta z technologią i technikami dzieł sztuki oraz wyrobów rzemiosła czasów nowożytnych, wiedzą która pomaga w określeniu materialnych aspektów obiektu przeznaczonego do konserwacji, pomaga w jego identyfikacji, datowaniu, określeniu autora lub warsztatu
2) Wspomaganie procesu nauki technologii i konserwacji dzieł sztuki

1) Podstawowe pojęci i definicje związane z dziedziną technologii i technik dzieł sztuki oraz wyrobów rzemiosła czasów nowożytnych
2) Źródła pisane z czasów nowożytnych dotyczące technologii i technik dzieł sztuki oraz współczesna literatura fachowa
3) Typowe techniki i technologie, nowinki oraz zjawiska wyjątkowe dla malarstwa, rzeźby i rzemiosła czasów nowożytnych
4) Wybrane problemy technologiczne rysunku i grafiki

1) Wykład z elementami dyskusji i prezentacją
2) Student przygotowuje w roku akademickim jedną pracę pisemną, wg ustalonych zasad, na zadany temat i jest zobowiązany zaprezentować ją na forum, w dowolnie wybranej konwencji

M. Benini, Ceramika XV-XX wieku, Warszawa 1998.
J. Białostocki (opr.), Teoretycy, pisarze i artyści o sztuce 1500-1600, Warszawa 1985.
Z. Brochwicz, Technika malarska szypon (chinolin) i jej identyfikacja w zabytkowych obiektach, „Ochrona Zabytków” 16, 1963, nr 1, s. 21-27.
C. Cerutti, A. Dorigano, Szkło XV-XX wieku, Warszawa 1998.
J. Chruszczyńska, E. Orlińsa-Mianowska, Tkaniny dekoracyjne. Przewodnik dla kolekcjonerów, Warszawa 2009.
J. Divis, Porcelana europejska, Warszawa 1984.
M. Doerner, Materiały malarskie, Warszawa 1975.
O. Drahotova, Szkło europejskie, Warszawa 1984.
A.V. Florow, Artystyczna obróbka metali, Warszawa 1989.
S. Kozłowski (red.), Słownik Terminologiczny Sztuk Pięknych, Warszawa 2012.
W. Laba, Historia sztuki szklarskiej, Krosno 2007.
A. Lipińska (red.), Materiały rzeźby. Między techniką a semantyką, Wrocław 2009.
L. Melegati, Ceramika, Warszawa 1997.
M. P. Merrifield, Original Treatises on the Arts of Painting, Nowy Jork 1967.
J. Piaskowski, Technologia dawnych odlewów artystycznych, Kraków 1981.
I. Płońska (red.), Technologia szkła, Warszawa 1962.
P. Rada, Technika ceramiki artystycznej, Warszawa 1993.
M. Roznerska, Techniki malarskie Małych Mistrzów Holenderskich XVII w., Toruń 1991.
J. Rajchel, Kamienny Kraków, Kraków 2005.
J. Samek, Polskie złotnictwo, Wrocław 1988.
B. Slanski, Technika malarstwa, T. 1, Warszawa 1960.
Serenissima. Światło Wenecji. Dzieła mistrzów weneckich XIV-XVIII wieku ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie w świetle nowych badań technologicznych, historycznych i prac konserwatorskich, Katalog wystawy: „Serenissima. Światło Wenecji”, Warszawa 1999.
W. Ślesiński, Techniki malarskie, spoiwa mineralne, Warszawa 1983.
W. Ślesiński, Techniki malarskie, spoiwa organiczne, Warszawa 1984.
„Świat Kamienia”: czasopismo dostępne w Internecie: http://www.swiat-kamienia.pl/index.php/pl/home-6/normy-i-prawa/149-swiat-kamienia-dobra/czytelnia/sp-325
np.
Alabaster zapomniany kamień dekoracyjny, „Świat Kamienia” nr 1 (14) 2002,
Marmury rejonu śląsko-krakowsko-częstochowskiego, „Świat Kamienia” nr 1 (14) 2002,
Marmury Dolnośląskie, „Świat Kamienia” nr 3 (16) 2002.
M. Wardzyński, Marmur i alabaster jako materiały kamieniarskie i rzeźbiarskie w sztuce polskiej doby nowożytnej. Wprowadzenie do tematu, s. 10:
(zob.) http://www.fundacja-hereditas.pl/portal/files/konserwacja_kamienia_MWardzynski.pdf
M. Wardzyński, Import i zastosowanie „czerwonych marmurów” w małej architekturze i rzeźbie w Rzeczypospolitej od XIV do 1 połowy XVII w., s. 12, 27 il:
(zob.) http://www.fundacja-hereditas.pl/portal/kamien.php?idt=6
M. Wardzyński, Marmo bianco statuario z Carrary oraz inne importowane gatunki marmurów włoskich w małej architekturze i rzeźbie na terenie dawnej Rzeczypospolitej od XVI do końca XVIII wieku, s. 17, 30 il.
(zob.) http://www.fundacja-hereditas.pl/portal/kamien.php?idt=5&str=1
G. Vasari, Żywoty najsławniejszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów, t.1-9, Warszawa-Kraków 1985-89.
Z. Wolski, Technologia. Sztukatorstwo, Warszawa 1992.
http://polona.pl/item/8225185/1/

brak

Skala ocen na egzaminie:
5,5 (celująca): 100%
5,0 (bardzo dobra): 90–95%
4,5 (dobra plus): 75–85%
4,0 (dobra): 65–70%
3,0 (dostateczna): 50–60%
2,0 (niedostateczna): <50%
Kryteria oceny na egzaminie: poprawne, logiczne odpowiedzi na zadane pytania; klarowny język wypowiedzi; świadome stosowanie słownictwa z dziedziny technologii dzieł sztuki
Ocen referatu/prezentacji zawiera dwie opisowe kategorie: pozytywna, wybitna. Referat/prezentacja musi zostać oceniony pozytywnie. W przypadku negatywnej oceny student poprawia swoją pracę w wyznaczonym terminie do skutku.
Czynniki uwzględniane przy ocenie referatu/prezentacji:
1) dotrzymanie wyznaczonego harmonogramem terminu wygłoszenia i złożenia formy pisemnej referatu
2) zgodność wypowiedzi (ustnej i pisemnej) z tematem
3) równowaga pomiędzy informacjami z dziedziny technologii i historii sztuki (Uwaga, by informacje z dziedziny historii sztuki nie zdominowały tych z technologii!)
4) jakość zebranych informacji
5) jakość wypowiedzi: uporządkowana forma, logiczny układ, jasny przekaz, staranny język, własny język (Nie powielać wypowiedzi i stylu zawartego w źródłach!)
6) przestrzeganie wymaganej ilości stron: min 5, max 10 standardowego rękopisu (czcionka 12; odstępy między wierszami 1 ½)
7) uwzględnienie min trzech pozycji w bibliografii
8) właściwy zapis bibliografii

28.09.2023 r.