kierunkowe

stacjonarnie

Zapoznanie studenta z budową historycznych - barokowych i późniejszych - malowideł sztalugowych, z ich specyficzną techniką i technologią. Wyrobienie umiejętności rozpoznawania poszczególnych warstw technologicznych budujących oryginał; umiejętności samodzielnego wykonania kopii, rekonstrukcji zniszczonych fragmentów lub całości historycznego obiektu; umiejętności oceny dzieła pod kątem „oryginał”, „kopia”, „falsyfikat”. Wskazanie cech jakimi powinna różnić się kopia od oryginału (pomniejszony wymiar, opis, brak podpisu, dodanie szczegółu w kompozycji).

- zapoznanie studenta z zasadami budowy kopii
- analiza budowy malowidła nowożytnego
- przybliżenie podstawowych pojęć i definicji z zakresu technik i technologii malarskich organicznych
- pogłębienie wiedzy z zakresu technik i technologii malarstwa zachodnioeuropejskiego XVII-XVIII w. i malarstwa polskiego XVIII-XIX w.
- prowadzenie studenta w ćwiczeniu praktycznym polegającym na wykonaniu kopii malarskiej w bezpośrednim kontakcie z dziełem oryginalnym

Ćwiczenia praktyczne oparte o wiedzę z zakresu technik i technologii malarskich w przebiegu grupowym i indywidualnym.

Literatura obowiązkowa:

1. Ernst Berger, Quellen für Maltechnik Während der Renaissance und Deren Folgezeit (XVI-XVIII Jahrhundert) In Italien, Spanien, den Niederlanden, Deutschland, Frankreich und England, reprint, Londyn 2018.

2. Cennino Cennini, Rzecz o malarstwie, przekład Samuel Tyszkiewicz, komentarz Hanna Jędrzejewska, Wrocław 1955.

3. Dionizjusz z Furny, Hermeneia – czyli objaśnienie sztuki malarskiej, przekład Ireneusz Kania, Kraków 2003.

4. Max Doerner, Materiały malarskie i ich zastosowanie, Warszawa 2017.

5. Nicholas Eastaugh, Valentine Walsh, Tracey Chaplin, Ruth Siddall, Pigment Compendium, Londyn 2004.

6. Historical Painting Techniques, Materials, and Studio Practice, (red.) Arie Wallert, Erma Hermens, Marja Peek, J.P. Getty Trust 1995.

7. Jan Hopliński, Farby i spoiwa malarskie, Wrocław 1990.

8. Bohuslav Slansky, Technika malarstwa, tłumaczenie F. Aleksandrowicz, S. Gawłowski, Warszawa 1965.

9. Danuta Stępień, Tempera żółtkowa jako technika w malarstwie sztalugowym, według dawnych przekazów i twórczości wybranych, współczesnych artystów, Warszawa 2010.

10. Danuta Stępień, Kopia obrazu Martwa natura z homarem Nicolaesa van Geldera – problem artystyczny i warsztatowy, Warszawa 2018.

11. Mnich Teofil, Teofila kapłana i zakonnika O Sztukach Rozmaitych Ksiąg Troje, przekład Teofil Żebrowski, Kraków 1880.

12. Witruwiusz, O architekturze ksiąg dziesięć, przekład Kazimierz Kumaniecki, Warszawa 1956, Warszawa 1999.

Literatura uzupełniająca:

1. Roman Artymowski, Materiały i narzędzia malarskie, skrypt 6, Warszawa 1898.

2. Grażyna Bastek, Warsztaty weneckie w drugiej połowie XV i w XVI wieku, Warszawa 2011. 

3. Zbigniew Brochwicz, Gumożywice jako spoiwa w świetle dawnych traktatów, Materiały Zachodniopomorskie t. XVIII, 1972.

4. Hanna Małachowicz, Martwe natury mistrzów niderlandzkich, Warszawa 1993.

5. Serenissima. Światło Wenecji. Dzieła mistrzów weneckich XIV–XVIII wieku ze zbiorów, (red.) Grażyna Bastek, Grzegorz Janczarski, Warszawa 1999.

Program:
Ćwiczenie praktyczne polegające na wykonaniu kopii malarskiej w bezpośrednim kontakcie z oryginałem, oparte na analizie wybranego obiektu pochodzącego z XVI-XIX w. Efekty prezentowane są na wystawie końcoworocznej i na tematycznych wystawach w galeriach, muzeach.

Student realizuje zadanie w ciągu dwóch semestrów. Poprzedza je krótki wstęp, w którym określa się cele, przedstawia uwarunkowania związane z pracą w warunkach muzealnych. Realizację zadania poprzedza analiza technologii i techniki w jakiej wykonany został oryginał i ustala program. Kopia realizowana jest w oparciu o wysokiej klasy malarstwo zachodnioeuropejskie XVI, XVII i XVIII w., a w sytuacjach szczególnych malarstwo polskie XVIII-XIX w. Postęp prac i efekty stymulowane są przez korekty, w trakcie których naświetlane jest szerokie tło powstania dzieła, m.in.: cechy stylistyczne, przynależność do określonej szkoły, związki z lokalnym warsztatem malarskim, zastosowane efekty techniczne oraz artystyczno-estetyczne (w tym barwne).

Etapy realizacji zadania:
- wybór obiektu do kopiowania, analiza sposobu wyk. zaprawy i jej kolorystyki, wykonanie zaprawy i spoiwa przeznaczonego do przygotowania farb
- wykonanie rysunku na podstawie pomiarów zdjętych z oryginału, uwzględniając bezpieczną odległość od obiektu, oraz fotografii, przeniesienie rysunku na powierzchnię zaprawy (wybór spoiwa, techniki opracowania rysunku)
- ewentualna korekta kolorystyki zaprawy
- wykonanie monochromatycznego lub barwnego podmalowania
- wybór palety barwnej ograniczonej do kilku-kilkunastu kolorów jako nawiązanie do palety historycznej
- wykonanie warstw barwnych nakładanych kryjąco, półkryjąco, półlaserunkowo i laserunkowo, z uwzględnieniem zróżnicowanej faktury powierzchni malowidła, zróżnicowanej kolorystyki uzyskanej przez mieszanie farb na palecie, mieszanie farb na obrazie na zasadzie alla prima
- wykonanie końcowych laserunków, pogłębienie cieni i wzmocnienie świateł

(98% – 100%> celujący (5,5), (skrót słowny: +bdb)
(91% – 98%> bardzo dobry (5,0), (skrót słowny: bdb)
(80% – 90%> plus dobry (4,5), (skrót słowny: +db)
(70% – 80%> dobry (4,0), (skrót słowny: db)
(60% – 70%> plus dostateczny (3,5), (skrót słowny: +dst)
<50% – 60%> dostateczny (3,0), (skrót słowny: dst)
poniżej 50% niedostateczny (2,0), (skrót słowny: ndst)
Ostateczna ocena będzie średnią ważoną z ocen cząstkowych za poszczególne elementy składowe wymienione w powyższej tabeli. Wagi ocen są równe składowej procentowej oceny.

1.10.2023