kierunkowe

zdalnie lub hybrydowo

Celem wykładu jest zapoznanie studentek/studentów z teoriami estetycznymi i przykładami dzieł sztuki XX wieku (awangarda i neoawangarda) oraz pokazanie w jaki sposób pojęcia estetyki mogą posłużyć dla ich opisu, analizy, oceny lub krytyki artystycznej. Podkreśla się znaczenie idei i znaczeń zawieranych w sztuce, traktowanie sztuki jako języka lub formy komunikacji. Założeniem kursu jest, by wiedza na temat przemian w estetyce i sztuce XX wieku umożliwiła wykształcenie otwartej postawy poznawczej w stosunku do różnorodnych nurtów artystycznych, poglądów filozoficznych lub kulturowych. Wykład winien służyć wyrobieniu samodzielności w rozpoznawaniu i teoretycznym poruszaniu się po sztuce współczesnej, jej wartościowaniu, a także łączeniu sztuki ze zjawiskami pozaartystycznymi, np. nurtami w kulturze.

Tematyka wykładu związana jest z filozoficzno-estetycznymi poglądami na sztukę XX wieku, z uwzględnieniem historycznego podziału i idących za tym różnić w stosunku do sztuki z wcześniejszych okresów. Poruszane zagadnienia prezentowane są w nawiązaniu do takich pojęć, jak np. konceptualizm, świat sztuki, instytucjonalizm, nowość, oryginalność lub krytycyzm. Pod uwagę bierze się kształtowanie sztuki na tle kolejnych nurtów awangardowych i neoawangardowych. Uwzględnia się także wpływ takich zjawisk na sztukę, jak np. rozwój techniki, kultury masowej lub mediów. Tematyka obejmuje elementy krytyki artystycznej, wartościowania dzieł sztuki oraz ewolucję form artystycznych, takich jak np. instalacja lub performance.

Wykład konwersatoryjny. Podczas zajęć wykorzystywane są materiały multimedialne, w tym prezentacje oraz informacje z sieci. Każdorazowe zajęcia zawierają przykłady kilku lub kilkunastu dzieł sztuki.

1. Bürger P., Teoria Awangardy, Universita, Kraków 2006.

2. Harrison Ch., Wood P., Art in Theory 1900 – 1990. An Anthology of Changing Ideas, Blackwell, Oxford UK & Cambridge USA.

3. Danto A. C. , Dzieło sztuki a zwykłe przedmioty, w „Świat sztuki. Pisma z filozofii sztuki”, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2006.

4. Dickie G., Czym jest sztuka? Analiza instytucjonalna, w red. M. Gołaszewska, „Estetyka w świecie”, t. I, Uniwersytet Jagielloński, Kraków 1985.

5. Greenberg Cl., Obrona modernizmu, Universitas, Kraków 2006.

6. Kosuth J., Sztuka po filozofii, w red. S. Morawski, „Zmierzch estetyki – rzekomy czy autentyczny?”, Czytelnik, Warszawa 1987.

7. Kowalczyk I., Ciało i władza, Wydawnictwo Sic!, Warszawa 2002.

W każdym momencie zajęć studentki/studenci mogą podjąć dyskusję na temat własnego procesu twórczego w odniesieniu do omawianych treści.

Podstawą oceny z egzaminu jest końcowa (semestralna) praca pisemna, dotycząca interpretacji wybranego dzieła sztuki XX wieku. Praca składa się z tekstu o objętości 3 do 5 stron (1800 znaków na stronie) oraz bibliografii z książek/czasopism, jak i z sieci. W pracy pisemnej oceniana jest zdolność i samodzielność prowadzenia interpretacji, która wykracza poza materiały bibliograficzne, także wnikliwość i oryginalność przedstawienia tematyki. Na ocenę ma również wpływ samodzielne zaprezentowanie podczas wykładu wybranego zagadnienia lub przygotowanie wprowadzenia do wykładu oraz aktywność na zajęciach, co ma charakter oceny ciągłej.

Oceniana jest także frekwencja na zajęciach.

Skala ocen: 5,5; 5,0; 4,5: 4,0; 3,5; 3,0; 2.0

10 października 2024